Marian Piechal (1905–1989) był jednym z najwybitniejszych poetów Łodzi, której poświęcił wiele swoich utworów. Urodził się 24 sierpnia 1905 roku w Łodzi przy ulicy Widzewskiej (obecnie Kilińskiego 203). Jego życie zostało naznaczone tragicznymi wydarzeniami, takimi jak zesłanie ojca Józefa do Czyty za Bajkałem i jego śmierć, kiedy Marian miał zaledwie 9 lat. Po powrocie do Polski z matką i bratem zamieszkali w Ruścu, gdzie przyszły poeta poczuł silne związki z naturą.
Po przeprowadzce do Łodzi w 1919 roku Piechal rozpoczął naukę w gimnazjum i już wtedy zadebiutował wierszem w warszawskim piśmie „Biesiada”. Wkrótce poznał Juliana Tuwima, który wspierał jego twórczość finansowo, umożliwiając wydanie pierwszego zbioru wierszy pt. „Krzyk z miasta” w 1929 roku. Jako student polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, Piechal współzałożył grupę poetycką Meteor i angażował się w życie literackie Łodzi, będąc prezesem Klubu Literackiego.
Podczas II wojny światowej Piechal walczył w kampanii wrześniowej, był więziony w obozie jenieckim, a po ucieczce wrócił do Polski, działając w Armii Krajowej i prowadząc tajne nauczanie. Po wojnie osiedlił się w Łodzi, gdzie pracował w Polskim Radiu i tworzył czasopisma literackie. W 1968 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował swoją karierę literacką.
Jego poezja była głęboko zakorzeniona w Łodzi. Wiersze takie jak „Herb Łodzi” czy „Siedem strof o słowikach” pokazują, jak silnie Piechal związany był ze swoim miastem i jego przemysłową tożsamością. Był także autorem tłumaczeń poetów zagranicznych.
Piechal otrzymał liczne nagrody, w tym Nagrodę Państwową II stopnia w 1968 roku. Uznawany za najwierniejszego poetę Łodzi, w swoich utworach łączył wrażliwość na piękno z głęboką refleksją filozoficzną i egzystencjalną.